Charlie

Over geloof, hoop en liefde, 

Toen afgelopen woensdag het nieuws binnen kwam van de aanslag in Parijs,
voelde ik de drang om onder een dekentje te gaan zitten.
Weg van al die ellende in de wereld. 

De beelden branden naar binnen.
Dit is niet mijn wereld. Mijn wereld is liefdevol en respectvol.
Daar waar iedereen in zijn waarde word gelaten,
geloof of geen geloof.
Een wereld waar je mag geloven wat je wil geloven. 

De dagen na de aanslag komen er steeds meer beelden binnen. 

Ik vind het fijn om te zien dat er een hele andere beweging gaande is.

Dat er mensen de straat op gaan
om te de rest van de wereld te laten zien dat we achter Charlie staan,
 achter de vrijheid van meningsuiting.
Ik zie een gesluierde vrouw met een bord in haar hand,
er staat op; That's not my god.
Vreselijk dat er mensen zijn die het gevoel hebben dat ze zich moeten verantwoorden,
omdat er mensen rond lopen die hun geloof misbruiken.
Of gewoon anders interpreteren.
Duizenden mensen op de been met bordjes je suis Charlie.

Hoe leg je je kinderen uit dat dit soort dingen gebeuren,
zonder ze met teveel angst in te boezemen.
Op de Arc de triomphe hangt een spandoek; Paris est Charlie. 

En ik denk dat dat dan ook misschien wel het antwoord is,
laten zien, dat wij met zijn allen het tegendeel bewijzen,
saamhorigheid,
dat de hele wereld Charlie is.