toen we aan het waaien waren....

We reden over de verlaten weggetjes van Texel toen ik een berichtje kreeg van een oud collega, kan ik je even bellen? Jazeker stuurde ik terug met een vreemd onderbuik gevoel, want meestal is dat niet zomaar een vraag en komt er dan een beladen berichtje binnen.

Mijn gevoel was juist. De oud-collega belde om te vertellen dat een andere collega was overleden.
Inmiddels werk ik al een tijdje niet meer, maar met de collega in kwestie heb ik zeker wel een jaar of zes samengewerkt. Ze heeft zichzelf van het leven beroofd vertelde ze.....ik kreeg wat details te horen die ik nu achterwege laat ivm de privacy van de familie. Ik geloofde het niet en riep alleen maar,
" weet je dat wel zeker" en. "Dat kan niet, dat zou ze nooit doen".

Ze was zo trots op haar dochter, die nog maar zeven jaar oud is.
En ze was zo lief voor de kinderen op ons werk. Ik heb veel van haar geleerd, met haar gelachen, tegen elkaar geklaagd, en we waren het niet altijd eens, maar ook dat was goed. We spraken elkaar geregeld, ook toen we niet meer samen werkten, maar sinds een maand of zes was het stil. Ze reageerde niet op berichtjes, maar nooit had ik verwacht dat het zo slecht met haar ging.

Sinds dat telefoontje hebben mijn lief en ik veel gesproken, hoe onbegrijpelijk het is, hoe het kan dat je eigenlijk in zo'n korte tijd het zo slecht met je kan gaan. Ondanks mijn eigen burn out, met toch ook wel een hele zware periode, snap ik het nog niet.  Het maakt me ook wel een beetje bang en boos.
Wat zou ze zich rot hebben gevoeld, bang, eenzaam,
 ik weet het natuurlijk niet, maar dat schiet dan steeds door je hoofd. Haar begrafenis zou in besloten kring plaats vinden. Ondanks dat ik dat echt goed begrijp voelde het ook wel wat gek. De behoefte is er wel om afscheid te nemen, dus dat deed ik op mijn eigen manier. Binnenkort zal ik een bloemetje neer leggen. 

We reden vanaf Texel naar huis, een reis van normaal twee uurtjes, maar op de dag van onze reis waren er omleidingen, files etc. We reden door het dorp waar ze geboren was en zagen juist op dat moment de begrafenisstoet voorbij komen. Mijn adem stopte even. We keken elkaar aan met tranen in ons ogen, en beiden kregen we kippenvel.....