donderdag 3 september 2015

Vetrekken

Als je dan toch echt moet vertrekken, 
omdat je hier niet meer kan zijn. 
Dat je je reis niet voorbereid, en afscheid moet nemen van je huis en lief. 
Niet omdat je dat zelf graag wil, maar omdat dat moet.

Dagen lang ga je lopen, met je kinderen onder je arm.
Genieten van de reis lukt niet, want de angst overheerst. 
Waar moeten we heen, hoe zal het daar gaan? 
Kunnen we het grote water wel over?
Maar liever dit onzekere, dan blijven daar waar het te gevaarlijk word om te bestaan.
 Je kinderen houden het niet vol en huilen al dagen achter elkaar. 
Je ruilt je schoenen voor een rubberen bootje en dobbert dagen over zee.
 Geen eten, geen water. 
Er drijven lijken om je heen, volwassen mensen, kinderen. 
En dat je maar tegen je kinderen zegt dat het beter wordt, 
dat er hulp is aan de overkant.
Dat de zon toch ook weer gaat schijnen.

Wat zou het dan fijn zijn dat er dan ergens een plekje is waar je je welkom voelt, 
na al die ellende die je moet verwerken. 
Dat er een simpel bed klaar staat, schoon ondergoed. 
Dat er te eten is.
 Een simpele glimlach van een ander. 
Een aai over het hoofd van je kind. 

Ik gruwel van de beelden op de televisie en internet,
 de dode kindjes in het water, 
de vrachtwagens vol met dode mensen 
en dan de reacties die onder die nieuwsartikelen staan.

Waarom zoveel haat? 
Waarom wordt er zo vaak  gekeken naar het geld wat het kost om een vluchteling op te vangen. 
En dan wordt er gezegd hoe slecht we het zelf al hebben. 
Maar dat wij niet in oorlog leven wordt vergeten
 en dat als wij werkelijk alles verliezen er altijd een bed en te eten voor ons is ook.

Wij mogen hopen nooit mee te maken wat die mensen mee maken.
 Want ik geloof dat als ze een keuze hadden, 
liever in hun eigen land waren gebleven. 
Waar alles vertrouwd en van jezelf was.

Laten we het omdraaien, 
wat zou het fijn zijn 
dat er een plek is waar je liefdevol word opgevangen, 
als je alles om je heen verliest 
en het niet meer veilig is om daar te zijn waar je je thuis voelt. 

Een beetje meer liefde voor elkaar, 
dat is volgens mij al een begin.
En daarbij, deze wereld, is toch van iedereen?

10 opmerkingen:

  1. ♡ deze wereld is van en voor iedereen. Mooi geschreven lieve Arnika. ♡

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik denk er helemaal hetzelfde over als jij.
    Ziek word ik van die beelden en de verhalen van die mensen en ik zoek het niet op. Het is een realiteit waar je je niet onverschillig tegenover mag gedragen.
    Ook de reacties van mensen stoot me soms tegen de borst. Reacties als: 'Ze kunnen toch niet allemaal naar hier komen.' Of 'Ze proberen weer ons medelijden op te wekken!', enzovoorts.
    Het zijn gewoon mensen op de vlucht voor een betere toekomst en zij hebben hulp nodig.
    De manier waarop zij reizen is niet menselijk.
    De wereld is een plaats voor iedereen: inderdaad.
    Mijn hart breekt als ik de ellende van die mensen zie.
    Mensen die zich hier niet kunnen inleven hebben geen menselijkheid in zich. Zij zijn diegene met een probleem dan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die negatieve reacties van sommige op social media e.d baten mij af en toe meer zorgen als al die ontheemde vluchtelingen,dat mensen hier die alles hebben wat hun hartje begeert zo kil en zo hard kunnen reageren...kippenvel krijg ik ervan.Ze zouden zelf eens 1 dag in hun schoenen moeten staan...eens kijken hoe hard ze nog kraaien.

      Verwijderen
  3. Oh... wat mooi geschreven... om heel erg stil van te worden! Bedankt dat je de woorden vond om dit te omschrijven en dat je het met ons deelt!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja, de wereld is van iedereen, als schijnt niet iedereen dat te beseffen.
    Groet Thea

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Peter Santinga05 september, 2015

    Wat een kut verhaal !
    Dit gaat helemaal nergens over.
    Wie moet dit allemaal betalen ?
    Juist de werkende mens, en aangezien jullie allemaal hippies zijn.
    Komt dat weer neer op de hardwerkende mens.
    Laat die mensen in hun eigen land en laat ze hun eigen problemen maar oplossen.
    Wat denk je dat er gebeurd als hier 2 miljoen mensen naar toekomen, dan krijgen jullie geen uitkering meer.
    En dan is het huillie huilie, stelletje Minkukels

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi geschreven Arnika. Ik zou het zelf niet zo goed onder woorden kunnen brengen!

    BeantwoordenVerwijderen