vrijdag 19 februari 2016

Keuzestress

Toen wij een school moesten kiezen voor onze kinderen, nam ik mijn lief mee naar de vrije school. Ik had er stage gelopen en door mijn werk in de kinderopvang zag ik veel scholen van binnen en buiten. Ik wist heel goed wat ik wel en niet wilde van een school. De vrije school had iets in mij lost gemaakt. Ik voelde me daar als stagiaire altijd thuis, en had het gevoel dat dat voor de kinderen ook zo zou zijn. 
Mijn lief twijfelde, 
ik nam hem mee en we maakten de afspraak dat als hij twijfelde het niet door zou gaan.





De basisscholen in onze eigen wijk zouden veel makkelijker zijn. Ik zelf heb geen rijbewijs, en 25 minuten fietsen door weer en wind was wel een dingetje. Maar dat dingetje en de twijfels waren verdwenen toen we een gesprek hadden met een bevlogen juf. De aandacht, de liefde, de manier van omgaan met elkaar. De lessen, de eerbied voor natuur. Maar vooral dat ons kind gezien werd, dat maakte de beslissing heel makkelijk. We kozen met een duidelijke voorkeur voor antroposofisch onderwijs. En nu bijna 9 jaar later, zit ons oudste kind in klas 6. De middelste dochter in klas 5 en Linus, die mag volgend schooljaar ook aan zijn avontuur beginnen. We hebben er nog geen moment spijt van gehad. Het is altijd een soort van thuiskomen geweest.

En dan komt er een moment dat we weer moeten kiezen. Onze oudste moet naar het voortgezet onderwijs. En dat valt dan wederom niet mee, want waar kies je voor met elkaar.

We gingen eerst onze eigen stad rond. De eerste middelbare school was een nieuw gebouw. We moesten een route lopen en die route was verplicht. Het gebouw was spier wit en het rook er naar een ziekenhuis, heel klinisch en schoon. De juf die ouders te woord stond wist niet waar het geschiedenis lokaal was. De school telt 1300 leerlingen, maar zei de docent die ik er naar vroeg, daar merk je doorgaans niet zoveel van.
"Oh zit je zoon op de vrije school? Ja hier is wel veel meer structuur hoor, ze worden niet heel vrijgelaten of zo" oh zeg ik lacherig en iets onhandig; er is best veel structuur hoor, op de vrijeschool, ik denk eigenlijk erg veel structuur. Maar het vrije zit hem ook niet in het loslaten van alles. Met een diepe zucht liep ik door.
Bij het laatste lokaal kregen we popcorn en wat lekkers. Eenmaal buiten vroeg ik onze zoon wat hij er van vond. Nou, zei hij "dit vond ik niet zo...."

De andere scholen waren eigenlijk wel wat vergelijkbaar met de eerste. Alleen qua uiterlijk was er veel verschil. De tweede school is ook nieuw, je kreeg een tas en een bidon, ranja en wat lekkers. Veel houten elementen in het gebouw, en warme kleuren. 1400 leerlingen. Je kan tweetalig onderwijs volgen en de trappen zijn eindeloos lang. Er waren geen persoonlijke vragen.

We gingen ook buiten onze stad kijken. Eigenlijk te ver, want hij zou moeten reizen, half uur heen en half uur terug. Dat gaat veel geld kosten, maar dit verdient wel een kans.  Want het is het middelbare vrijeschool onderwijs. En daar ligt toch wel een beetje ons hart. We komen bij een oud gebouw. Als je een lokaal in liep kreeg je een hand en een goede blik van de docent. Er is een warm welkom. Wat een verschil in ontvangst. Maar ook in het verhaal wat er wordt verteld. In het nog kind mogen zijn. Er is veel ruimte voor creativiteit. Er wordt veel geïnvesteerd in het vormen van de groep, de saamhorigheid. Er zijn veel lessen die gegeven worden door je mentor, zodat je die goed leert kennen, en hij zijn leerlingen. Er zitten ruim 600 leerlingen op school. Als je op hun website kijkt staat er;

Het Parcival College (voortgezet vrijeschool- onderwijs)  wil in de mens ontwikkelen wat in aanleg aanwezig is, niet wat de mens moet kunnen en weten om zich in de bestaande sociale orde te voegen. Daardoor zal de opgroeiende generatie de maatschappij met nieuwe krachten verrijken.


Op het inschrijfformulier staat;
Wat zijn de sterke kanten van u kind?
En ik vraag me af, of deze vraag ook op de inschrijfformulieren staat bij de andere scholen? Want die gaan wij dus niet invullen. Onze zoon schrijven we in voor de vrije school, daar waar je leert met je hoofd, hart en handen.







7 opmerkingen:

  1. Ha! Blijven we toch collega's!
    Zouden ze daar in Groningen ook klassenmoeders nodig zijn? We zijn al ingewerkt:-)
    Groet en succes dit weekend!
    Hannah

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh... die keuze hebben wij ook moeten maken.. zucht! Wat een drama was dat! De bovenbouw was zeker een uur treinen en ook nog eens in een ander land! Over kosten maar niet te spreken. Onze Oudste zag dat niet zitten. Snap ik best, maar, toch heel jammer.. Hij ging daarom naar een grote, anonieme scholengemeenschap 5 minuten van ons huis. Heeft het er redelijk gehad. Haalde netjes zijn diploma. De Jongste wou perse wel naar Antwerpen. Ondanks dat het een school naar ons hart was, bleken na een half jaar de praktische belemmeringen te groot: het dagelijks bijna 3 uur reizen plus het verschil in cultuur bleek veel te veel van haar te vragen. Na een half jaar hebben wij als ouders daarom besloten om te stoppen. De rest van haar middelbare schooltijd heeft ze op een overigens zeer betrokken scholengemeenschap in de stad doorgebracht. Na vier jaar VWO wilde ze niet meer en nu probeert ze dmv volwassen onderwijs alsnog haar havo-diploma te halen. Maar, qua mens heeft dit alles haar wel veel gebracht en heeft ze veel geleerd. We toch met een heel goed gevoel op het half jaar Bovenbouw terug.
    En, als je de keuze kunt maken voor je kind: vooral doen!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het ontroert me, zoals je het schrijft. Dat oude gebouw, daar bracht ik mijn puberteit door, daar droom ik nog van. Wat een vertrouwde plek is dat voor mij. En nu werkt mijn man daar in datzelfde gebouw. Ik hoop dat deze keuze jullie heel veel goeds gaat brengen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi zoals je jullie zoektocht en keuze beschrijft. Het komt mij zo bekend voor toen wij zochten naar basisonderwijs voor onze dochter en haar inschreven bij Widar. Wat fijn dat je zoon naar Parcival gaat!

    BeantwoordenVerwijderen